Al onze vreugde en verdriet ontspringt uit de bron van ons eigen innerlijk. ~ Anoniem

Vorig jaar, precies rond deze tijd stond ik voor de eerste keer op het inspiratiepodium. In een ijskoude werkplaats met heel symbolisch een schip. In diezelfde werkplaats. Een schip op het droge. Het schip kon geen kant op en ik ook niet. En toen zette ik een lied in en vaagde daarmee alle vaste bodem onder mijn voeten weg om me volledig te kunnen overgeven aan het moment. Ik begon te vertellen over het pad dat was voorafgegaan aan het moment dat ik daar nu stond te vertellen over datzelfde pad. Mijn levensverhaal geïnterpreteerd door mij. Ik probeerde samen te vallen met mijn geschiedenis. Buiten dat het voor mij de eerste keer op een dergelijk podium was, was het ook de eerste keer dat ik zo openlijk vertelde over mijn weg en mijn keuzes. Voor vandaag, vroeg Maria me te vertellen wat er na die avond op het inspiratiepodium in werking was gezet. En toen ik daar eenmaal begon over na te denken... heeft het belang van verhalen vertellen heel centraal gestaan in 2013. 

Zij rees ‘hel’ als geen ander, zwaaiend met haar armen en spugend als ze er volledig in op ging. Om zich vervolgens in de diepste afgrond te storten waar niets en niemand haar uit kon halen. Dat wil zeggen, zonder zelf niet met haar ten onder te gaan. Dat wilde ze misschien ook niet echt, maar toch deed zij dat met je. Zij deed dat met mij. Zij leed aan het leven en aan de liefde. Ik leed aan haar. Haar kwetsbaarheid was ondraaglijk. Ik hoefde die natuurlijk niet te dragen. Maar ik kon jaren niet anders dan alles aanpakken wat ze bij me neerlegde. Wij deelden onze diepste dalen en hoogste toppen. Zij was mijn beste vriendin. Ook al begrijpen sommige mensen nog steeds niet waarom.

Het leven was middelmatig vond zij, haar plaat bleef al jaren hangen. Die plaat had dan een zetje nodig. Die zetjes kon ik geven. Ze kon genieten ‘als een hondje’ als je haar meenam de auto in, op weg naar nergens. Altijd de horizon tegemoet. Weg van zichzelf. Zij noemde mij haar lifesaver. In gedachte doorloop ik de keren dat ze een beroep op me deed. In naam van onze vriendschap. En de avonturen die we beleefden. Dag of nacht, ik kwam, altijd. Soms met lood in mijn schoenen, maar ik kwam, om het beter te maken. Hoopte ik.

De langste dag, meestal op 21 juni vier ik elk jaar. Soms alleen, soms met heel veel mensen in mijn huis (de dag erna is ook een feest, het feest van het huishouden) en dit jaar met vrienden en iedereen die daar bij wil zijn bij het Inspiratiehuis Arnhem. Ik weet niet precies meer wanneer ik gegrepen werd door het principe van de langste dag of hoe... geen idee. Wat ik wel weet is dat ik het altijd bijzonder heb gevonden, iets wat je merkt... 'het hangt in de lucht'.

Op 28 mei vond voor de derde keer de dag van de retoriek plaats. In het mooie witte kerkje in Gasselte. Waar Jan Vaessen, woont en werkt. Onder andere. Want hij geeft ook cursussen retoriek, over de kunst van de welsprekendheid, op verschillende plekken in Nederland, waaronder in het Inspiratiehuis in Arnhem. Ik schreef me vorig jaar in voor dit jaartraject. Omdat ik wist dat het weer tijd was om mezelf onder ogen te komen.
Het thema van dit jaar was Vertrouwen. Op deze dag werden er 12 lezingen gegeven door 12 verschillende personen over vertrouwen. 
Dit is mijn versie.

27 maart 2013 was een geweldige dag voor mij. Voor het eerst sinds twintig jaar voer ik weer een dag mee op een Marine schip, de Hr.Ms. Evertsen.  De reden dat ik daar die dag mocht zijn was Walter Kers, of eigenlijk Chef der Equipage Commando Zeestrijdkrachten, Schipper Kers. We volgden elkaar op twitter, noem het serendipity of birds of a feather maar we waren verbonden.
 
Ik droomde dat ik er was...
Ik liet via twitter op enig moment weten dat ik vaak nog 's ochtends wakker word en dat ik dan uit een 'varende droom' ontwaak. Zo levendig dat ik mijn werkpak aan wil trekken en op post wil gaan... als matroos, dat is. Maar ik verliet twintig jaar geleden de Koninklijke Marine en Walter bleef. Nu bood hij mij aan om een dagje mee te komen varen. Dolblij was ik en over een paar weken vertel ik als dank je wel en in ruil voor deze geweldige beleving mijn visie op de kracht van het huidige tijdperk van netwerken en Social Media voor bijna 200 onderofficieren, een geval van sociale overwaarde. 

Terug naar die dag
Het toeval wilde ook dat een goede vriend mee voer die dag, een waterfan maar geen Marineman en terwijl we in de helicopterhangar stonden en naar buiten over het dek heen naar de zee keken vroeg deze vriend mij waarom dit zo belangrijk voor mij was. De vraag overviel me, maar voor hem was het zo overduidelijk dat ik zo blij was om hier op dat moment te staan op dit schip dat was niet alleen te zien aan mij, elke cel in mijn lichaam voelde het.

Het antwoord kwam echter direct en onmiddellijk naar boven en terwijl de tranen achter mijn ogen prikte en ik snel mijn hoofd wegdraaide om die tranen te verbergen sprak ik zachtjes maar verstaanbaar - hier, hier ben ik opnieuw geboren, hier kwam ik tot leven.