 Zij rees ‘hel’ als geen ander, zwaaiend met haar armen en spugend als ze er volledig in op ging. Om zich vervolgens in de diepste afgrond te storten waar niets en niemand haar uit kon halen. Dat wil zeggen, zonder zelf niet met haar ten onder te gaan. Dat wilde ze misschien ook niet echt, maar toch deed zij dat met je. Zij deed dat met mij. Zij leed aan het leven en aan de liefde. Ik leed aan haar. Haar kwetsbaarheid was ondraaglijk. Ik hoefde die natuurlijk niet te dragen. Maar ik kon jaren niet anders dan alles aanpakken wat ze bij me neerlegde. Wij deelden onze diepste dalen en hoogste toppen. Zij was mijn beste vriendin. Ook al begrijpen sommige mensen nog steeds niet waarom.
Het leven was middelmatig vond zij, haar plaat bleef al jaren hangen. Die plaat had dan een zetje nodig. Die zetjes kon ik geven. Ze kon genieten ‘als een hondje’ als je haar meenam de auto in, op weg naar nergens. Altijd de horizon tegemoet. Weg van zichzelf. Zij noemde mij haar lifesaver. In gedachte doorloop ik de keren dat ze een beroep op me deed. In naam van onze vriendschap. En de avonturen die we beleefden. Dag of nacht, ik kwam, altijd. Soms met lood in mijn schoenen, maar ik kwam, om het beter te maken. Hoopte ik.
8 Reacties
|
Archief
Februari 2020
Categorie
Alles
|
RSS-feed
