Deze blog verscheen op Storytellingmatters.nl

Augustus 2013 dus en het Your Song project kon van start voorzover het zich nog niet in mijn hoofd had vastgezet of zoals Bruno van den Elshout in april van dat jaar zei: “Je bent al halverwege”. Maar het bleef een uitdaging om met een beperkt budget zo’n groot project van de grond te trekken. Dat kan enkel en alleen als je je netwerk rondom de wezenlijke kern van zo’n project kunt organiseren. Verhalen van militairen gezongen in liedjes van artiesten. Een horizonversmelting waarbij het verhaal van de militair samenvalt met het lied van de artiest. Hoewel er maar weinig mensen direct enthousiast worden van woorden als defensie en humanisme; sowieso alles wat op –isme eindigt blijkt enige weerstand op te leveren. Dat moest anders. 

Ik wist inmiddels dat door mijn eigen ervaring te vertellen, hoe belangrijk de Koninklijke Marine indertijd voor mij was en te laten zien en horen wat muziek met een mens kan doen, ik in staat was om de wezenlijke kern van het project goed over de brug te brengen naar de mensen die de co-creatie wilden dragen. 

Ik zocht de pareltjes in mijn netwerk op waarvan ik hoopte dat ze wilde meewerken aan iets wat in potentie heel groot kon worden maar tegelijkertijd afhankelijk was van de participatie van velen. Noem het sociale overwaarde: de bereidheid om mee te werken aan een thema of onderwerp omdat het je aanspreekt. Maar niet in de laatste plaats omdat diegene die je vraagt om te participeren van betekenis is voor je. En dat werkt van twee kanten. Gedurende dit hele proces merk ik dag in en dag uit, dat de credits die ik in het verleden heb opgebouwd, de sociale overwaarde die ik ooit zelf gecreëerd had, nu als ruilmiddel gold voor de participatie van velen aan Your Song. 

Al onze vreugde en verdriet ontspringt uit de bron van ons eigen innerlijk. ~ Anoniem

Vorig jaar, precies rond deze tijd stond ik voor de eerste keer op het inspiratiepodium. In een ijskoude werkplaats met heel symbolisch een schip. In diezelfde werkplaats. Een schip op het droge. Het schip kon geen kant op en ik ook niet. En toen zette ik een lied in en vaagde daarmee alle vaste bodem onder mijn voeten weg om me volledig te kunnen overgeven aan het moment. Ik begon te vertellen over het pad dat was voorafgegaan aan het moment dat ik daar nu stond te vertellen over datzelfde pad. Mijn levensverhaal geïnterpreteerd door mij. Ik probeerde samen te vallen met mijn geschiedenis. Buiten dat het voor mij de eerste keer op een dergelijk podium was, was het ook de eerste keer dat ik zo openlijk vertelde over mijn weg en mijn keuzes. Voor vandaag, vroeg Maria me te vertellen wat er na die avond op het inspiratiepodium in werking was gezet. En toen ik daar eenmaal begon over na te denken... heeft het belang van verhalen vertellen heel centraal gestaan in 2013. 

27 maart 2013 was een geweldige dag voor mij. Voor het eerst sinds twintig jaar voer ik weer een dag mee op een Marine schip, de Hr.Ms. Evertsen.  De reden dat ik daar die dag mocht zijn was Walter Kers, of eigenlijk Chef der Equipage Commando Zeestrijdkrachten, Schipper Kers. We volgden elkaar op twitter, noem het serendipity of birds of a feather maar we waren verbonden.
 
Ik droomde dat ik er was...
Ik liet via twitter op enig moment weten dat ik vaak nog 's ochtends wakker word en dat ik dan uit een 'varende droom' ontwaak. Zo levendig dat ik mijn werkpak aan wil trekken en op post wil gaan... als matroos, dat is. Maar ik verliet twintig jaar geleden de Koninklijke Marine en Walter bleef. Nu bood hij mij aan om een dagje mee te komen varen. Dolblij was ik en over een paar weken vertel ik als dank je wel en in ruil voor deze geweldige beleving mijn visie op de kracht van het huidige tijdperk van netwerken en Social Media voor bijna 200 onderofficieren, een geval van sociale overwaarde. 

Terug naar die dag
Het toeval wilde ook dat een goede vriend mee voer die dag, een waterfan maar geen Marineman en terwijl we in de helicopterhangar stonden en naar buiten over het dek heen naar de zee keken vroeg deze vriend mij waarom dit zo belangrijk voor mij was. De vraag overviel me, maar voor hem was het zo overduidelijk dat ik zo blij was om hier op dat moment te staan op dit schip dat was niet alleen te zien aan mij, elke cel in mijn lichaam voelde het.

Het antwoord kwam echter direct en onmiddellijk naar boven en terwijl de tranen achter mijn ogen prikte en ik snel mijn hoofd wegdraaide om die tranen te verbergen sprak ik zachtjes maar verstaanbaar - hier, hier ben ik opnieuw geboren, hier kwam ik tot leven.