Sinds 2012 onderzoeken we in verschillende groepssamenstellingen, woorden en de betekenis van die woorden in onze levens. Dit keer was het schaamte.
 
Schaamte, toen ik aan deze zoektocht over schaamte begon waren er maar twee vormen van schaamte die ik zo kon oplepelen. Plaatsvervangende schaamte, schaamte over iets wat iemand anders deed of niet deed. Het heeft op het eerste oog (meestal) niets met uiterlijkheden te maken maar vaker met gedrag, daar waar het schuurde op mijn normen en waarden of de inschatting van de situatie die vaak er zo dik bovenop lag maar de spelers in de situatie maar niet bleken te zien.

​Schaamte is dan net als dat laagje olie wat op water blijft drijven, wat zich maar niet wil mengen met die andere stof die eronder beweegt. En zelfs van die stof die eronder beweegt, bij een paar graden temperatuurverschil, zich ook niet laat mengen. Hoe iets onzichtbaars toch een groot verschil kan maken.
 
De andere vorm van schaamte is die van het niet handelen terwijl ik vind dat ik wel had moeten handelen maar zo geschokt was dat ik dat niet deed.

​

Volg je natuur, volg je hart
 
En jij zag dat het goed was. Oh nee hij, hij zag dat het goed was. De laatste tijd maak ik veel Freudiaanse versprekingen. Of Freudiaanse verschrijvingen. Soms wil ik het gelijk corrigeren. De laatste tijd meestal niet, het zal in de bedoeling liggen, een teken zoals je wil…
 
Begin dit jaar maakte we met het Retorisch Reizend Genietschap een uitstapje naar de Friese Meren. Twee boeken stonden centraal, de Alchemist van Coelo en Reis naar het Morgenland van Hesse. Toen we de twee boeken voor dit uitstapje ‘op kregen’ dacht ik ‘oh nee niet weer de Alchemist’. Ik schafte het jaren geleden aan, las het en snapte echt niet wat iedereen er zo mooi aan vond… Raar boek, ik kon mijn hoofd er ook niet bij houden. Ik las het en dat was dat.
 
Alles op zijn tijd
Zo las ik ook ooit eens ‘de ondragelijke lichtheid van het bestaan’ van Milan Kundera, omdat een voormalige geliefde zo weg was van de boeken van Milan.