The less my hope the hotter my love

Geschreven en voorgedragen tijdens Retoriek II
http://JanVaessen.nl 
Been strutting my stuff
A need to survive, nothing above
Judge myself, oh I cannot
The less my hope 
it seems the hotter my love



This new horizon
On the outskirts of my mind
Pushing these walls
and all the cubicles stacked inside

---

The itch at the back of my spine
The will to risk it all 
Burning for making it mine
Forcing a tolerance withdrawel

To hatch one who cares
And push this sliding wall
of those self invented squares
staggering to fall

When this large body of water
will be entering my mind
To smash all of me
on the squares I left behind

It’s just balancing needs
In the heart, nothing above
Mandetory we stack again
For the less my hope the hotter my love

Zoals het soms gaat in het echte leven maar ook online, stuit je op dingen, interessante dingen, of zaken die je nieuwsgierigheid wekken. Zaken die elkaar raken als domino stenen. Ergens is het begonnen, ergens viel de eerste steen. Was het de ontmoeting met die leuke man, die met alle stoerheid die hij in zich had zichzelf presenteerde zonder de woorden uit te spreken. Maar met elke vezel in zijn lichaam zei; “hier ben ik dan, voor jou om naar te verlangen”. En was het de volgende steen die werd gestapeld toen hij terloops zijn vrouw en kinderen vermelden en een “ah, dat is nou jammer” zichzelf vormde in mijn hoofd. Werd een nieuw patroon uitgelegd toen we vol verwondering over elkaar waren.  En stapelde we allebei weer een nieuw figuur daar boven op, om te kijken of we toch hoger kunnen komen om het bouwwerk vervolgens in te laten storten? Werden nog meer fundamenten gelegd toen we ons allebei afvroegen waarom ik, waarom jij, waarom wij en waarom nu? En werden alsnog de dwarsverbanden gelegd toen er tegelijkertijd besloten werd dat de waarom vraag er niet toe deed, maar dat de bereidheid er was om te accepteren dat het is wat het is. 

Was het de tweet van Alain de Botton over het vernieuwende bandje London Grammar, die het album ‘Stay Awake With Me’ produceerde. Een album vol met alleen maar liedjes over onbeantwoorde liefde. Die mij al luisterend het vergezicht aan de horizon vorm gaf over de schoonheid van het nooit beantwoorde verlangen. Of was het Helen Fischer die een Ted Talk deed over ‘The Brain in Love’, onderzocht vanuit het perspectief van de banale praktijk van een antropologe? Over beantwoorde en onbeantwoorde liefde, wat het doet met je brein, ongeacht de uitkomst. 

Of werd het allereerste nieuwe fundament op de oude ruïnes gestapeld door de tekst die ik ooit las in een klein boekje; “al onze vreugde en verdriet komt voort uit de bron van ons eigen innerlijk”? En hier was ik weer, koud nog aan het herstellen van de zoveelste zorgvuldig opgebouwde toren die weer ten val was gekomen door de onevenwichtige opbouw van het verlangen om samen te vallen in de tussenruimte. Maar het was zo, het was het gegeven. En voor de zoveelste keer nam ik me voor dat deze keer… ja echt deze keer, ik het anders zou aanpakken. Ik zou niets oplossen, ik zou me niet laten verleiden door dat wat ik altijd deed. En ik zou me zeker niet kwalijk nemen dat ik het deed. 

En ik zou me zeker niet verliezen in de dramatiek die de afwijzing zou kunnen genereren omdat ik juist de potentie daarvan al zag in de stapels die ik aan het bouwen was. Ik had geen keus, die dingen gebeuren. Hoe je ermee omgaat is het gene wat telt. En was het niet al in zo vele gedaantes verschenen, alle variaties in de liefde. Als een wiskundige stapelde ik de varianten om inzichtelijk te krijgen wat elke variant in zich had. Van beantwoorde voorwaardelijke liefde naar beantwoorde onvoorwaardelijke liefde en weer diagonaal gesneden door onbeantwoorde voorwaardelijke liefde tot onbeantwoorde onvoorwaardelijke liefde. Met als eeuwige gemene deler het verlangen die het stapelen voortdreef, op zoek naar een betere versie van mezelf.

Ik werd gegrepen door het concept van zoals de Engelsen het zo mooi zeggen ‘unrequitted love’, het concept voor niet betaalde liefde. Als in niet openlijk genuttigde liefde of erger nog niet beantwoorde liefde of zelfs afwijzing. Waarbij de gever en ook de ontvanger, die niet kan of wil ontvangen, evenzeer lijd aan dat, wat de gever maar niet kwijt kan. Hoe dan ook, gaan gever en ontvanger beiden door een transformatie.  Het stijgen en vallen van de stenen die weer een nieuwe toren vormen, hoog genoeg om over de muur te kijken maar te hoog om te blijven staan. 

In of uit liefde, het proces is hetzelfde en verplicht stapelen we weer, want hoe minder de hoop hoe groter de verlangende liefde met of zonder terugbetaling. Het was de Romeinse filosoof en schrijver Terence die 250 jaar voor onze jaartelling deze quote dropte. The less my hope the hotter my love. En weer troost ik me met de gedachte dat wij allemaal ooit dezelfde ervaring deelde, alleen de uitkomst daarvan is afhankelijk van je houding. En deze keer koos ik voor onbeantwoord onvoorwaardelijk, om weer verplicht te mogen stapelen.