Niet verwacht toch gekregen! Een paar dagen na weer één van de zovele hoogtepunten in het Your Song project, namelijk Your Song in concert, ontving ik het bericht dat ik als projectleider was genomineerd voor de Nieuw Organiseren Prijs. 

Nieuws Arnhem.nl wijde er een artikel aan. "De uit Arnhem afkomstige Amy van Son is met het initiatief ‘Your Song powered by humanism’ genomineerd voor de “Finext nieuw organiseren prijs 2014”. Deze nieuwe prijs wordt uitgereikt aan een persoon, organisatie of initiatief die op een innovatieve manier organiseert of met een vernieuwend concept de wereld een betere plek maakt. “Your Song powered by humanism is genomineerd omdat zij met het project een brug slaat tussen twee totaal verschillende werelden”, meldt het online magazine nieuworganiseren.nu.. In het project zetten muzikanten verhalen van militairen om in songs om het te delen met anderen. Niet alleen de militairen en muzikanten zijn razend enthousiast, ook door het publiek worden de songs goed ontvangen. Lees meer hier >>

Op de website van NieuwOrganiseren.nu werd het hoe en waarom van Your Song powered by humanism uitgebreid uit de doeken gedaan. In minder dan drie weken tijd verzamelde we via Social Media zowel online als offline de meeste stemmen via de hashtag #SPREADTHELOVE 

Geschreven en voorgedragen tijdens Retoriek II
http://JanVaessen.nl 
Been strutting my stuff
A need to survive, nothing above
Judge myself, oh I cannot
The less my hope 
it seems the hotter my love



This new horizon
On the outskirts of my mind
Pushing these walls
and all the cubicles stacked inside

Tja, wat zal ik zeggen over Your Song in concert? 
Je had er bij moeten zijn...

Bekijk de flickr photostream over Your Song in concert van René Wouters hier >>.
Bekijk de storify over Your Song in concert hier >>.
Bekijk en beluister hieronder een uitgebreide samenvatting van Your Song in concert in Luxor Live Arnhem. door Bram Linderman en Chayn Collins. #Rock!

1974  Zaterdagochtend, vaste prik, we reizen af naar opa en oma, traditie, mijn moeder kapt de haren van oma, ze voelt zich verplicht als oudste dochter van zeven kinderen, maar voelt zich niet gezien. Dat is wat ik weet. Mijn moeder is altijd op van de zenuwen. Dat is wat ik weet.

​Oma smeert boterhammen, één met hartig en één met zoet en anders een boterham met tevredenheid. “Wat is dat oma een boterham met tevredenheid?” “Een boterham met niets.” Dat is wat ik weet.

1976  Mijn vader is nooit tevreden, het maakt niet uit welke cijfers op mijn rapport prijken, er zwaait altijd wat.
Het is nooit goed. Dat is wat ik weet. 

Mijn vader is alcoholist. Mijn vaders vader was alcoholist. Dat is wat ik weet.
Stil zijn, recht op zitten, anders vallen er klappen. Dat is wat ik weet.

1978  Bij elke onregelmatigheid klonk het: Ben je nu tevreden, heb je nu je zin, met je verongelijkte smoel? 
Dat is wat ik weet.

De eerste twintig jaar van mijn leven probeer ik mijn ouders tevreden te stemmen, het lukte niet. Daar waar ik opgroeide woonde geen tevredenheid. Dat is wat ik weet.

De daarop volgende twintig jaar probeerde ik bazen, medewerkers, partners, mijn omgeving en mezelf tevreden te stellen, dat lukte ook niet helemaal… Lees verder over tevredenheid of bekijk de video.

"Jij bent ook overal waar leuke dingen te doen zijn." of "Jij doet alles wat God verboden heeft." of "Jouw leven is echt een feestje."  dat zijn zo van de dingen die ik wel eens hoor.

Met dank aan Social Media zou ik zeggen. Even zo vaak is dit mijn uitzicht, in ruste, omdat het moet, niet alleen in de middag, maar ook in de avond en net zo vaak in de nacht als ik gebroken wakker wordt op de bank terwijl de dames van de 06 lijnen het andere geslacht aansporen om vooral te bellen. Bij mij is het hollen of stil staan. Of zoals Seneca placht te zeggen, maar dan in sneltreinvaart, "Je moet de massa kunnen waarderen om de eenzaamheid te waarderen en vica versa". Zelfzorg is mijn zorgenkindje. Ik heb het niet geleerd van huis uit en krijg het maar moeilijk onder de knie. Nee, ook nu niet, terwijl ik dit jaar toch echt 45 af mag tikken. Waar is het feestje? Hier is het feestje! Wars van goedbedoelde adviezen laat ik me leiden door wat voor ligt. Wat er nu moet gebeuren. En ik heb een 'aan' knop. Echt. Mind over matter. En ook een 'uit' knop maar daar heeft mijn lichaam de controle over. 

Deze blog verscheen op Storytellingmatters.nl

Augustus 2013 dus en het Your Song project kon van start voorzover het zich nog niet in mijn hoofd had vastgezet of zoals Bruno van den Elshout in april van dat jaar zei: “Je bent al halverwege”. Maar het bleef een uitdaging om met een beperkt budget zo’n groot project van de grond te trekken. Dat kan enkel en alleen als je je netwerk rondom de wezenlijke kern van zo’n project kunt organiseren. Verhalen van militairen gezongen in liedjes van artiesten. Een horizonversmelting waarbij het verhaal van de militair samenvalt met het lied van de artiest. Hoewel er maar weinig mensen direct enthousiast worden van woorden als defensie en humanisme; sowieso alles wat op –isme eindigt blijkt enige weerstand op te leveren. Dat moest anders. 

Ik wist inmiddels dat door mijn eigen ervaring te vertellen, hoe belangrijk de Koninklijke Marine indertijd voor mij was en te laten zien en horen wat muziek met een mens kan doen, ik in staat was om de wezenlijke kern van het project goed over de brug te brengen naar de mensen die de co-creatie wilden dragen. 

Ik zocht de pareltjes in mijn netwerk op waarvan ik hoopte dat ze wilde meewerken aan iets wat in potentie heel groot kon worden maar tegelijkertijd afhankelijk was van de participatie van velen. Noem het sociale overwaarde: de bereidheid om mee te werken aan een thema of onderwerp omdat het je aanspreekt. Maar niet in de laatste plaats omdat diegene die je vraagt om te participeren van betekenis is voor je. En dat werkt van twee kanten. Gedurende dit hele proces merk ik dag in en dag uit, dat de credits die ik in het verleden heb opgebouwd, de sociale overwaarde die ik ooit zelf gecreëerd had, nu als ruilmiddel gold voor de participatie van velen aan Your Song. 

"De Koningstafel is een serie audio-podcasts over authenticiteit, leiderschap en persoonlijke groei. Piet Hurkmans interviewt bijzondere mensen die openhartig spreken over hun leven, werk en relaties. Wat is hun droom of missie, wat zijn hun drijfveren? Kennen zij hun talenten of worstelen zij met wat hun ware potentieel is?" 

Zo introduceert Piet Hurkmans een serie podcasts onder de noemer De Koningstafel op zijn website. Ik was te gast op 5 december vorig jaar.
​
De eerste echte storm raasde die dag over het land. Ook in mij raasde een storm, al maanden. Onvoorbereid ging ik zitten en gaf antwoord op de vragen die Piet mij stelde. Ik genoot van de nieuwe inzichten en de verbindingen die we konden leggen. De laatste dagen blijven flarden van dit gesprek terugkomen. Over de schoonheid van eruit gestoten worden om weer opnieuw te gaan tuimelen. En de mate van autonomie die je kunt ervaren bij de gratie van je sociale omgeving.  Zoals met bijna alles heeft ook dit gesprek wat tijd nodig gehad om zich volledig te ontvouwen. 

Ik besluit de podcast weer te luisteren.theneeds.nl/amy-van-son-dit-nooit-meer/ Misschien vind ik het kompas wat ik nu zo hard nodig heb maar wat ik niet kan vinden. Ik wordt geraakt door mijn eeuwige flexibiliteit en rekenschap met en respect voor de ander. 'Kappen nou! Tot hier en niet verder!' spreek ik me vermanend toe.

​Ook nu bevind ik me weer in een situatie waarin ik mijn vrijheid moet bevechten. Ik ben moe. En hoe geweldig het ook lijkt aan de buitenkant, achter de schermen is het al maanden windkracht 11. Het zijn alleen de goede verstaanders, die in staat zijn door die buitenkant heen te prikken en mijn worsteling zien die het pionieren met zich mee brengt. Ik lees ook de blogpost van Bruno van der Elshout, die ging lopen tot de zon kwam en ik werd vooral geraakt door deze alinea "...de automatische verbinding tussen pionierschap en het lijden, de offers en alles wat ten koste gaat van jezelf weliswaar onderdelen kunnen zijn van het pionieren, maar dat allang niet meer hoeven te zijn." 

Terwijl ik me staande probeer te houden in de storm en voortdurend overspoeld word door golven van belangen, zie ik met vlagen die stip aan de horizon. Ik zoek naar de wrakstukken en klamp me vast aan de gedachte die me door elke storm heen trekt 'alles gaat voorbij'. En terwijl ik weer even kort boven kom zie ik ze... Mensen die pionieren dwars door de bestaande structuren heen en dat aan het doen zijn wat hun hart ze ingeeft en dan weet ik, ik ben niet alleen. Ik hou nog even vol. Hulp is onderweg.

"What saves a (wo)man is to take a step. Then another one. It's always the same step, but you have to take it." - Antoine de Saint-Exupéry Officiel

Voor Storytellingmatters.nl
Deel vier over the making of Your Song en enpassant ook nog drie geleerde lessen uit eigen ervaring.

Een half jaar verder en mijn wereld staat op zijn kop. Ik heb jullie in de steek gelaten, ik heb de redactie van Storytellingmatters in de steek gelaten. Ik beloofde de stappen met jullie te delen, dat was echt het plan.  Maar kort na mijn laatste bijdrage voor Storytellingmatters gebeurde er te veel. Zo gaf ik het project in juli 2013 terug. Ik was er klaar mee. Ik stuiterde al meer dan een half jaar om te kunnen beginnen, maar het begon niet. Ja, wel in mijn omgeving zoals je kunt lezen in de eerste delen. Maar het budget wilde maar niet vlotten. En toen was ik er ineens klaar mee. 

Al onze vreugde en verdriet ontspringt uit de bron van ons eigen innerlijk. ~ Anoniem

Vorig jaar, precies rond deze tijd stond ik voor de eerste keer op het inspiratiepodium. In een ijskoude werkplaats met heel symbolisch een schip. In diezelfde werkplaats. Een schip op het droge. Het schip kon geen kant op en ik ook niet. En toen zette ik een lied in en vaagde daarmee alle vaste bodem onder mijn voeten weg om me volledig te kunnen overgeven aan het moment. Ik begon te vertellen over het pad dat was voorafgegaan aan het moment dat ik daar nu stond te vertellen over datzelfde pad. Mijn levensverhaal geïnterpreteerd door mij. Ik probeerde samen te vallen met mijn geschiedenis. Buiten dat het voor mij de eerste keer op een dergelijk podium was, was het ook de eerste keer dat ik zo openlijk vertelde over mijn weg en mijn keuzes. Voor vandaag, vroeg Maria me te vertellen wat er na die avond op het inspiratiepodium in werking was gezet. En toen ik daar eenmaal begon over na te denken... heeft het belang van verhalen vertellen heel centraal gestaan in 2013. 

Zij rees ‘hel’ als geen ander, zwaaiend met haar armen en spugend als ze er volledig in op ging. Om zich vervolgens in de diepste afgrond te storten waar niets en niemand haar uit kon halen. Dat wil zeggen, zonder zelf niet met haar ten onder te gaan. Dat wilde ze misschien ook niet echt, maar toch deed zij dat met je. Zij deed dat met mij. Zij leed aan het leven en aan de liefde. Ik leed aan haar. Haar kwetsbaarheid was ondraaglijk. Ik hoefde die natuurlijk niet te dragen. Maar ik kon jaren niet anders dan alles aanpakken wat ze bij me neerlegde. Wij deelden onze diepste dalen en hoogste toppen. Zij was mijn beste vriendin. Ook al begrijpen sommige mensen nog steeds niet waarom.

Het leven was middelmatig vond zij, haar plaat bleef al jaren hangen. Die plaat had dan een zetje nodig. Die zetjes kon ik geven. Ze kon genieten ‘als een hondje’ als je haar meenam de auto in, op weg naar nergens. Altijd de horizon tegemoet. Weg van zichzelf. Zij noemde mij haar lifesaver. In gedachte doorloop ik de keren dat ze een beroep op me deed. In naam van onze vriendschap. En de avonturen die we beleefden. Dag of nacht, ik kwam, altijd. Soms met lood in mijn schoenen, maar ik kwam, om het beter te maken. Hoopte ik.